¡EH, TÚ !

Este foi o primeiro síntoma, cando o ouvín  reiteradamente souben que se estaba abrindo a brecha, supoño que a xeracional, xa non era a "profe", xa non era Conchi, nen sequera Conchita.

postal que me fixo Chus, unha alumna de 1º ESO

Usei as miñas armas: facer que non oía e non contestar ata que me chamaran da forma axeitada, dei as explicacións pertinentes sobre coma debe ser o trato entre persoas e o trato entre profesor@s e alumn@s, finalmente botei a gran bronca. Pero nada de iso tivo a forza do “EH, TÚ”.

Así foi como abandonei o difícil e traballoso mundo da ESO e funme ao Bacharelato nocturno!!

Xa pasaron catro anos, non sei como van as cousas por alá abaixo, no día, nas mañás, espero que non avanzaran esas formas.

O nocturno é unha illa dentro do ensino, aquí case recuperei o nome e cambiei de título, agora son Conchi e son profesora, para os que me coñecen, non todos!. Aquí temos moito alumnado transeúnte, que vai e ven e non ten ocasión de saber o nome do profesorado. Estráñase aquilo tan agarimoso de profe, pero librarse do “¡EH, TÚ!” non ten prezo.

Polo demais, non sei en que momento o alumnado deixou de saber os nomes dos profesores que lle dan clases. Tampouco sei en que momento apareceu o ¡Eh, tú!, pero como di Labordeta,  ¿qué hacemos ahora?